Quim Monzó izan liteke une honetan Europako ipuingile trebeenetako bat, eta Kataluniako idazlerik ospetsuena, hainbat hizkuntzatara itzulia (daniera, ingelesa, finlandiera, frantsesa, galiziera, alemana, italiera, japoniera, poloniera, errusiera, espainola, suediera...) eta denetan bai irakurleen estimazioa bai kritikarien laudorioak bereganatu dituena. Honako liburu hau, berriz, Berrizbeitiaren hitzak erabiliz, “bere ironia, sotilezia eta umorezko gailurra joarazi diona. Hogeita hamaika ipuinek osatzen dute, luze-laburrean motz samarrak baina trinko-bihurrian ezinagokoak. Ipuin bakoitzean baduzu ixtorio harrigarri bat, bikain harilkatutako kontakizuna, eta, ixtorio bakoitzaren buruan, ustekabeko amaiera, ahozabalik, galdez, irribarrez edo barre-algaraz utziko zaituena. Sekulako trebetasuna ageri du Monzó-k eguneroko bizitzako pertsonaia eta egokiera ustez arruntenak aukeratu eta, horien gainera bere umore gaiztoaren argi deformatzailea ixuriz, finean arrotz, bitxi eta, ororen buruan, irrigarri bihurtzeko. Bikoteen tirabirak, maiteminduen agintza eta amoroskeria konbentzionalak, bizitza modernoaren azaluskeria, morrontza eta rutinak, gizabanakoen tema ero, uste ergel eta desira iritsiezinak... Horiek dira, besteak beste, irudimenezko opil hau oratzeko Monzó-k baliatu dituen gaiak. Idazleak bezala zerorrek ere aldez edo moldez bizi dituzkezun gaiak, beraz, daitekeen ironia eta umorezko galbahe finenetik iragaziak”.