Istorio honetan, Bassanik patu indibidual batzuek osaturiko mataza baten aurrean jartzen gaitu, oinazerako kondena irrazional baten ardatzean, zeren eta historia, gizakiarentzat onargarria izan zein ez, irten ezin den leku itxia baita. Testuinguru horrekin, lirikotasun handiz hitz egiten digu edertasunaz, bukaera dakarren herio haize hotzaren aurrean ; pertsonaiek, ordea, onartu egiten dute bukaera hori, normaltasunez, guztiz izugarria izango dela jakin arren. Edertasuna eta hilkortasuna uztarturik daude liburu honetako orrietan, hasieratik bertatik, nobelari hasiera ematen dion nekropoli etruskoari egindako bisitatik, Finzi-Continitarren hilobi monumental eta erdi hutsaren deskribapenetik ; sentsazio hori areagotuz, gainera, lehen orrietatik jakingo dugu istorioaren bukaera, hau da, familia horretakoek izandako patua, eta horrek derrigor behartuko gaitu halako jarrera malenkoniatsuaz jarraitzera irakurtzen, pertsonaien sentimenduetan partaide bihurtuz.