Mende honen lehen bi hamarkadetako literatura italiarra, lirismoak eta erretorikak markatuta zegoen eta ez zitzaien Svevo gustatu. Svevok ez zion ezein modari jarraitzen eta hogeita hamar urtez tonu berean eta gai bertsuei buruz idatzi ondoren, bere idazkera modernoa eta abangoardista gertatu zitzaien bere garaikideei eta Proust eta Joyceren parean jarria izan zen. Esku artean daukagun hau, bere azken urteetan idatzi zuen ipuin luze amaigabea da. Bertan Aghios jaun maitagarriak bere inguruari so egiten dio arretaz. Apainduriarik eta girotzerik gabeko idazkera batez, pertsona tipo batzuk aurkeztuko zaizkigu maitasunez betetako modu dibertitu eta ironiko batean.