Izuak, borreroak bezala, baditu mila aurpegi.
Batzuetan, aurpegi hori baino ez duten zeretan ageriko zaigu. Gerran, esate baterako, eta orduan ez dago zezenari adarreratik heldu beste erremediorik, Itxaro Bordak bere narrazioan egin duen bezala.
Baina izuak badaki ekintza arruntetan ere bere muturra sartzen. Hitzaldi bat amesgaizto bihur litekeela darakuskigu Juan Garziak. Txikirako oroitzapenen filmean asko dago izurik. Aldi-aldeerako aldeak alde, irakurleak bere izu propioak ezagutuko ditu Sanchez Ostizenetan.
Harkairz Canok amaigabe utzi digu beldurren katalogoa, menturaz konturatu delako izu guztiak izu bera direla azken batean. Zinemako izua izu zinezkoaren kontrako txerto era sendagarri moduan darabilgula oharrarazten digu Edorra Jimenezek. Anjel Lertxundik, berriz, etxeko izugarriak bazterturik izu bila Transilvaniara jotzeko joera sintomatzat hartu, era auzoko behiaren gaitza diagnostikatu digu.
Antton Olariagak, azkenik, irudizkatu egin diru bere izu zinezkoak.