Liburu honen atarian lurrazpian edo hiri inguruetan, metroan edo trenean, egiten diren bidaiatxoak ageri dira. Bidaia laburrak dira, biziak ; ipuinak beste. Underground kutsu horrek badu infernurako harako jaitsiera ospetsu batekin zerikusia : nork bere baitara egindako bidaia da, nork bere baitako eskaileretan behera egitekoa, ezezagunaren atarian jartzen gaituena. Ez dago zuzirik hor beheko ilunbeltzak argitzeko.
Narrazio laburrei dagokie askotan, ordea, ilurninazio une bat azaltzea, epifania moduko bat. Horren bila ibiltzeko beharra sentitzen duelako idazten du ipuin idazleak. Horrek ez du esan nahi irakurri eta ezer argituko zaigunik erabat. Ez dago zuzirik. Irudiak daude, eguneroko bizitzatik datorren irudi multzo kaotikoa. Pulp fiction halako bat. Ispiluak daude, irudi guztiak biki bihurtzen dituztenak. Gure bikiak dira eta gure etsaienak, beti ere erne, gure inguruan agudo igarotzen direnak uneoro. Eta argizko une horrek ihes egiten digu, epifania hori laster igarotzen da, eta berriz ere ilunbeltzak datoz, eskaileretan behera. Ezer ez izu eragileago behera doazen metroko eskailerak baino.