Urte batzuk badira osaba hil zela, baina ezin ditut ahaztu berarekin bizi izandako urte luzeak. Asko ikusi, asko ibili eta asko ikasi dut garai horietan. Lagun asko eta handiak egin ditut.
Etxean bakoitzak bagenekien geure eginkizuna, bakoitzak bere lanean. Gauza asko aipa ditzaket osabari buruz : hala ere, bat nabarmenduko nuke guztien gainetik : apaltasuna. Hainbeste omenaldi, sari eta ohore, hainbeste bisitari ospetsu izan arren, nahiago zuen etxearen epeltasuna. Komunikabideetan bere irudia eta izena behin eta berriz azalduagatik, nahiago zuen edozein herritarrekin inguruaz, eguraldiaz eta eguneroko bizimoduaz solasean aritzea.
Etxea asko maite zuen, liburuak, paperak, ikerketa... Beti aritzen zen zerbaitetan eta, hala, ere, lanik ezin bukatu. Eta norbait zetorkigunean, atea beti zabalik.
Oraindik ere, badirudi hemen dabilela eta egia da: hementxe dabil. Bukatzeko hauxe esan nahi nuke : eskerrak osabaren laguntzaile izan diren guztiei eta oraindik ere, bere lanen inguruan, Euskal Herriaren ikerketan ari direnei eta, bereziki, liburu hau egin duten osabaren bi lankide eta adiskide ataundar hauei. Mila esker.
Pilar Barandiaran