Grégoire eta biok etxera joaten gara egunero, unetxo bat bederen igarotzera. Irrikitan egoten naiz horren zain. Azkeneko bi urtetan, orduak baratx joan dira lizeoan, eta, azkeneko txirrin hotsak jo orduko, baretu egiten dira hormak, pasilo luzeak, Berriau jaunaren ahots metal antzekoa. Orduan atseden gustua hartzen dut, eta beste garaia hasten da. Grégoirek ezin pentsa lezake niretzat une hori zer den. Harentzat ikastorduak amaitu ostean adiskide minarekin etxeratzeko garaia da. Niretzat, ordea, jaia da. Nik Suzanne dut buruan, haren arreba zaharra.