Palmara 1938ko azaroan iritsi ginen, gurean ekainean egin ohi duen moduko beroarekin. Hamabost egun lehenago atera ginen Paristik, eguraldi izugarri hotzarekin ; guretzat atsegin handia izan zen neguaren lehenengo erasoak jasan ondoren etsaia atzean utzi izana. Atsegin horri izaera oso berezia eta edertasun eta bitxitasun aparteko zenbait monumentu dituen hiri bat ezagutzeak zekarrena erantsi zitzaion, gainera.
Baina berehala sortu zitzaigun bizitokia hartzeko zailtasunen kezka, eta orduan ohartu ginen Mallorca munduko herri abegitasuna eta baliabide gehien zituena izango balitz bezala azaldu ziguten espainiarren usteak, gureak bezala, erdi ustel zirela. Europako zibilizazio handietatik hain hurbileko lurralde batean egonik, ezinezkoa iruditzen zitzaigun aterpea ezin aurkiturik ibiltzea.