Gure tragedia da, bizi dugun kulturan, zurrutotsik ez egitea guretzat absolutua dela, eta ez hiltzea edo ez torturatze ez dela absolutua. Horrek ez zuen kritika bat izan nahi, gertakari bat espresatu nahi du : errealitatea horixe da. Beraz, zer egin ? Hala dio Joxe Azurmendik liburu honetako pasarte batean. "Euskal Herria krisian" du obrak izenburua eta egilearentzat ez dago zalantzarik krisi batean gaudela : badakigu gizakiok tximino kumeak garela, eta historiaren baitan eraiki ditugula geure etxetxoak eta ustetxoak, baina aldi berean Jainkoak behin betiko emandako lege baten nostalgia dago gure baitan, Jainko horri beste izen batzuk ematen dizkiogun arren : dela ilustrazioa, dela demokrazia...
Horra gure kulturaren krisi orokorraren ezaugarritako bat, nolanahi ere, krisia ez da egonezaren edo gainbeheraren sinonimo, bidegurutzea baizik : krisitik zer edo zer berria irten behar du.
Azken aldiko bere produkzioan bezala, gure errealitateaz egiten du gogoeta Azurmendik, gizarte honetako arazo eta kontraesanak agerian jarriz, baina ez inori irtenbidea edo errezeta eskaintzeko, ezpada errepikatzearen poderioz egiatzat dauzkagun hainbat topiko zalantzan jarri eta nor bere kasa berpentsatzera bultzatzeko. Horretarako erabiliko ditu irakurleok hainbeste estimatzen dizkiogun dohainak : zorroztasun eta onestasun intelektuala, erudizio eta jakintza guztiz zabala, zirikatzeko eta ideia berriak kilikatzeko abilezia.