Alderdi teknikotik, "Odol hotzean" idaztean neure burua kontaeratik erabat kanpoan uztea izan zen zailena. Normalean erreportariak bere burua pertsonaia bezala erabili behar du, lekuko bezala, sinesgarritasuna ziurtatzeko. Baina liburu horren itxurazko tonu urrunekoarentzat sentitu nuen funtsezkoa zela egilea erabat kanpoan geratzea. Eta praktikan, erreportaje osoan, neure burua ahalik eta ezkutuen uzten ahaleginak egin nituen.
Orain, ordea, neure burua eszenaren erdian jarri, eta eguneroko jendearekin izandako elkarrizketa arruntak serioski, xehero berregin nituen : etxezaina, gimnasioko masaje-emailea, eskolako aspaldiko lagun bat, nire dentista dira solaskideak. Horrelako gauza arruntez ehunka orri bete ondoren, azkenean estilo bat lortu nuen, idazteari buruz nekien guztia erabiltzeko moduko marko bat aurkitu.
Geroago, tekika horren bertsio aldatu bat erabiliz, fikziogabeko nobela labur bat idatzi nuen ("Eskuz landutako hilkutxak") eta istorio labur sail bat. Emaitza liburu hau da : "Kameleoientzako musika".