Munstroak eta gu aldi berean ari gara zahartzen. Ez da harritzekoa. Liburu honetan agertuko zaizkigun mamu guztiak gure isla baino ez dira. Haiek dira, Gonzalo Suarezek ederki amestu zuen legez, barruan daramagun Mr. Hyde propioa. Haiek dira guk geuk pintaturiko Dorian Greyren nolabaiteko erretratua. Haiek egingo dituzte, gure partez, geuk gustuko, begiko, gogoko ditugun oker guztiak. Guk ez dugu okerrik egingo. Gu testuinguru soila izango gara. Gure mandatariak izango dira pantailan. Haien aurpegietan, haien ibilera makurretan, haien begiradetan grabatuko da Gaizkiaren seinalea, guk, zine aretoetako ilunpean, salbu, onik, kalterik gabe, eder irauten dugun bitartean.
Zahartzen ari gara munstroak eta gu. Ulertzekoa da. Gizakiak sentitzen duen emoziorik zaharrena, baita sakonena ere, beldurra da. Gu lurrean agertu aurretik ere, izua bazen. Unibertsoa bere akabura iritsitakoan ere, izuak bere horretan izango du. Horregatik, sofrikarioan, endekatzean, laborrian zirrararik aurkitzen baduzu, onar ezazu Dracularen gonbitea : "Ongi etorri nire etxera. Sar zaitez beldurrik gabe, zaude lasai, eta utzi hemen zeurekin dakarzun zoriontasunaren zati bat".