Hogei urteko gazteek parranda izaten dute uneoro buruan, eta asteburuaren zain egon gabe ostegunetan bertan irteten dira, trago eta berriketa artean zer lortuko, Hogeita bost urtetik aurrera, ikasketak bukatzearekin batera bidegurutze bat topatu ohi du jendea bere aurrean : lan-mundu serioan behin betiko eta buru-belarri sartu, ala lehengo bizimodu ganorabakoa luzatzen saiatu ; astean zehar beste eginbehar batzu dituztela-eta, ostiraletan atera ohi dira kalera, tabernaz tabernako ibileran zer edo zer harrapatu nahian.
Hogeita hamarrak bete eta gero, azken mohikano batzuk gelditzen dira, gaztaroaren apurrei nola-hala eutsi guran, harearen moduan esku artetik ale egin baino lehen. Ikasle garaian bezala taldekako pisuetan bizi dira, egunean egunekoari helduz, bohemiaren eta marjinaltasunaren artean mugituz, eta, beren betigazte izaun nahi horretan, patetiko samarrak gertatzen dira.
Jende-mota hori da Larunbatak liburuko protagonista nagusi, beste hamaika gizon-emakume bitixirekin batera, guztiak ere txakur bihurri baten begirada ironikoaz ikusiak. Izan ere, Txo deritzan txakur adar-jotzaile hau bihurtu du Jon Arretxek bere azken nobelako gidari eta kontalari, trilogia arrakastatsu bati amaiera gogoangarria emateko.