Marilin lamia ezatsegina haserre zegoen. Kontu handiz zaintzen bazituen ere, bere lorategiko loreei kiratsa zerien. Eguzkia oraindik mendien atzean gordeta zegoela, Marilin ohetik jaiki eta, pijama erantzi gabe, madariondoaren ostean gordetzera abiatu zen. Handik ordu pare batera Txapla igel bihurria saltoka eta barrezka agertu zen. Lorategiko bazterrak miatzen zebilen. Inguruan inor ez zegoela ziurtatu nahi zuen. Eta bakar bakarrik zegoela sinetsita egon zenean, txizaz ureztatu zuen lamiaren arrosa-landarerik ederrena. “Harrapatu zaitut !, igel higuingarri hori. Beraz, zu zara nire loreen usain goxoa kutsatzen duena”, sutan agertu zen Marilin. “Zureak egin du !” Eta jarraian, bere makilatxo magikoa amorruaz astinduz, hitz magikoak esan zituen: “GUAIMOLAMOLA ! !” Amen batean, Txapla igela printze ederra bilakatuta zegoen. Bere ama ez zen erregina. Bere aitak ez zuen sekula koroarik eraman. Hala eta guztiz, Txapla printzea zen ; Ange erresumaren printze berria. Urmaela utzi behar izan zuen jauregi handi batean bizitzeko. Bere beharrak betetzen zituzten morroiz inguraturik bizi zen. Gauzak horrela, Txapla printzea munduko printze zoritxarrekoena zen. Ondasunez inguraturik bizi bazen ere, Txapla printzea ez zen batere zoriontsua...