Cristina zazpi urteko neska bat da : ttikia, argala, begi-huts. Begi-huts, bai, eta ez betaurrekoak erabiltzen dituelako, ez : begi handi-handi eta beltz-beltzak dituelako baizik, aurpegi osoa betetzen dioten eta beti irribarrez ari diren halako begi irrintzilari batzuk. Urtero, uda heltzean, Cristina aiton-amonak bizi diren herrira joaten da bizpahiru aste pasatzera. Gurasoak hirian gelditzen dira, lanean. Esan beharrik ere ez dago : aitona eta amona Cristina noiz etorriko zain egoten dira. Hura dute biloba bakarra, beren begiko ninia, amonak sarritan esaten dion bezala. Cristinak lagun koadrila bat du herrian : lagunetako batzuk bertakoak dira eta beste batzuk uda pasatzera joaten diren herriko seme-alaben seme-alabak. Kalez kale, larrainez larrain... pasatzen dute egun osoa, bizikletatik jaitsi gabe, bizikletak udako hankak balituzte bezala. Cristinak ezin zezakeen jakin uda hura ez zela besteak bezalakoa izango, guztiz bestelakoa baizik...