Poema-bilduma harrigarri bezain eder bat apailatu du Anjel Erro poeta burlatarrak. Edertasuna bere esku trebeari eta poemen biribiltasunari zor zaie, noski ; harridura, berriz, gaiari eta egileak hartu duen jarrerari. Izan ere, idazle gaztea izan arren, “idazle gazte” etiketatik eta topikotik aparte dabil Erro : ez du sortu plataformarik edo bandarik, ez du eman errezitaldirik, ez du idazten zutaberik, ez du egin musikarientzako hitzik ; aitzitik, bide isil bezain berezia hartu du, eta horren lehen fruitu umoa duzu Eta harkadian ni.
Eta harkadian ni : Arcadia idilikoari kontrajartzen zaion deserri harritsuan kokatzen da idazlea izenburutik bertatik, eta aztarna argi bat ematen digu bere estiloaz eta lanaz : klasiko latinoen itxura hartzen du, nahita, haien gaiak, tonua eta idazmoldea bereganatuz eta aldi berean eraldatuz. Joko polit bat sortzen da horrela, ereduaren imitazio gutxi-asko zintzoa baitaukagu batetik, eta haren berregite kasik parodikoa bestetik. 101 epigrama dira liburuaren ardatza (CI, zenbaki erromatarretan) ; generoari dagokion legez, poema laburrak dira, satirarako joera nabarmena dutenak : maitasuna da askotan bere gezien jomuga, poesiari berari buruzko ziriak ere ez dira gutxi, eta oro har giza uste eta hantusteak uzten ditu irrigarri, ironiaren erabilera fin eta abilaren bitartez. Ondotik, liburua ixteko, hiru egloga datoz : artzain-artzaintsen arteko amodiozko solasak izan ohi ziren eglogak behinola ; hemen, aldiz, literaturaren aurreko bere tokia markatzeko hiru elkarrizketa asmatu ditu Errok : idazle erdaldun-erdalzaleekikoa bat, poeta herrikoi bertsozaleekikoa bestea, eta poeta gazteekikoa azkena. Heldutasuna eta nortasuna erakutsi ditu, beraz, Anjel Errok, Joseba Jaka beka irabazitako poesia-liburu honetan.