Poesia zinez sentitzen eta maite duen idazlea da Pello Otxoteko, bere orain arteko sorkuntza-lan guztiak arlo honetara eraman dituena, biologiako irakasle lanbideak uzten dizkion tarteetan. Bere idazlanetako gaiak ere, poesiak betidanik landu izan dituenak dira, beharbada gizakia gizaki denetik bere buruari egin izan dizkion galderak : bizitza, heriotza, denbora, maitasuna... Modu xume batean hurbiltzen zaie Otxoteko gai handi eta eternal hauei : hitz doiez, alferrikako apaingarririk gabe, biluztasunaren bidez edertasuna bilatuz, ederraren bidez hartara egia ere aurki daitekeelakoan, agian.
Gizaki izatearen kezka eta mina nabari duen aldetik, poesia existentzialista dela esan genezake, giza existentziaz etengabeko galderak egiten dituena. Erantzunak, berriz, irakurle bakoitzak bilatu beharko ditu bere baitan ; egileak ez du ziurtasun beterik inori erakusteko edo saltzeko : bere kezkak eta zalantzak bai, eta iradokizun sujerikor batzuk han-hemenka, gauean argi egingo digutenak, beharbada.
Poemen ideia eta sujerentzietatik harantzago edo honantzago, beren erritmo zehatza aipatu behar da, hitz juxtua bilatzeko ahalegina, kontzeptuen artean lotura harrigarriak egiteko abilezia... Poeta on baten marka, azken batean.