Zeresanik ez dugunean hitz egiten omen dugu eguraldiaz. Peruarenak, hortaz, ironia osoz aukeratu du izenburu hori, esatekoa ez baitzaio falta inondik ere, ezta horretarako gogoa eta jakintza ere. Izan ere, lehenengo liburua izateko indar, trebezia eta etorri harrigarriak erakusten ditu hernaniar gazte honek.
Poesia-liburu bat da Eguraldiaz hizketan, baina poesia-modu berezi eta berea lantzen du Peruarenak : apaindura edo apainkerietatik urruti, hitzen zaparradaren bitartez sentsazio-andana bat piztu nahi du irakurlearen gogoan, identifikazioa edo erreakzioa bilatuz batzuetan, bere min edo pozak erakusteko beste batzuetan, “zu” erreal edo poetiko baten erantzunaren zain, tarteka.
Indartsua dela esan dugu liburuaren estiloaz : nortasuna, ausardia, irakurlearengana iristeko ahalmena adierazi nahi ditugu hitz horrekin, eta beste dohain asko ere aipa genitzake : jario emankor eta bizia, sentimenduen aberastasuna, horiek modulatzeko gaitasuna, irudi ulergarri eta aldi berean sujerikorrak sortzeko grazia, topikoetatik ihesi... Ahots pertsonal eta sendo baten jabea dela esan daiteke, azken finean, Mikel Peruarenari buruz, eta horixe da, segur aski, eginkizunik zailena eta aldi berean ederrena poetarentzat.
Maitasunari buruz mintzo da batik bat poema hauetan, betiko gaia beraz, baina bere biografia egiazko edo asmatuaren zertzeladak eransten dizkio sentipen horri, eta baita bizi garen garaiko eta tokiko ñabardurak ere, hemengo eta gaurko izatea baita, nonahiko eta noiznahikoa zinezko bihurtzeko bide bakarra.