ere azken urteetako ibilbideari jarraituz, fikzioa eta oroitzapena nahasten dituen obra bat idatzi du Xabier Mendigurenek. Oraingo honetan udalekuen girora eramango gaitu, batetik, eta trantsizio politikoaren garaira, bestetik, hainbat adoleszenteren eskutik. Anekdota pertsonala gaindituz, bizitzarekiko sentimendu batzuk transmititu nahiko lituzke egileak, eta irakurlearengan emozio horiek berritu.
Poza da, izan ere, liburu honetako sentimendu nagusia, literaturan gai ilunagoak ikusten ohiturik gauden arren : mina, tristura, tragedia... Bizitzeko grinaz eta gogoz beterik daude bertako protagonistak, hamabi, hamalau, hamasei urteko neska-mutilak, bizitza horrek pozekin batera hainbat gazi-gozo eta atsekabe ekarri arren.
76an hasi eta 80ra bitartean hedatzen da nobela honetako denbora, hainbat udatan barrena ; eleberri korala da berez, pertsonaia bakar batzuen ordez gazte-talde osoa baita protagonista, apurka eta urtez urte aldatzen ikusiko duguna, eta gaztetxoen garapenarekin batean, zeharka bada ere, nabarmen ageriko da gizarteak berak aldi horretan izandako bilakaera. Alde horretatik, aipagarria izan liteke urte horietako zenbait gertaeraren oihartzuna : 78ko San Ferminetako eta Errenteriako gertaerak, Lemoizko zentral nuklearraren ingurukoak, autonomia martxan jartzeari buruzkoak...
Mikrokosmos bat da Udalekua, bere baitan mundu bat biltzen duena eta aldi berean kanpoko munduaren ispilua. Mundu partikular horren hainbat estanpa eta irudi eskaintzen digu idazleak (igerilekua, altxorraren jokoa, txangoak, dantzaldiak, kanpamenduko sua, bihurrikeria eta liskarrak...) ; idazkera doi eta arinez eginak daude postal horiek, baina, beraiekin tartekaturik, mutiko batek idatzitako gutunak aurkituko ditugu, hari narratiboaz gainera liburuari ahozko euskararen grazia eransten diotenak.