80ko hamarkadaren hasiera da. Filologiako ikasle batzuk Donostiako pisu batean. Estrategia desberdinak antolatzen dituzte etengabe sortzen zaizkien galderei erantzun nahian. Dena teorizatu behar batean bizi dira, bai egunerokotasuneko pasarterik arruntena, bai beren arteko harremanak edota euskal “zera”ren aurkikuntza handia ere. Oteizaren kume umoretsu dira. Donostiako Kontxan, berdinik gabeko postalaren aurrean, behin betiko araztuko dituen, beste maila batera jasoko dituen ekintza poetiko erabatekoa mamitu nahi dute nork bere zoroak agintzen dion eran. Tori lau puntuok, postala, pastela, postula, pistola, eta bota bertsoa. Neurri eta doinu librean.