Eleberriekin batera beti tartekatu izan ditu Joan Mari Irigoienek poesia-liburuak, eta hauen artean estilo eta asmo diferentekoak egin ditu gainera : orain bi urte Letra txikiaz bada ere izeneko poema-bilduma atera zuen, injustiziaren aurkako bere protesta ozen aldarrikatzen zuena, idazkera zuzen eta ahots indartsu batez. Orain, aldiz, forma landuagoetara itzuli da, batetik, eta gai pertsonalagoetara, bestetik. Izenburuak berak adierazten digun bezala, sonetoek osatzen dute liburu hau : olerki-molderik klasikoena, klasikorik bada. Errimaren zehatza eta erritmoaren musikalitatea aipa litezke, baina horiek jakineko dohainak dira idazle honengan. Irigoienek, bestalde, Oihenart eta Orixek erabili ohi zuten metrika darabil : 12 silaba lerro bakoitzean, 6+6, tartean etentxoa eginda. Gaietan, berriz, bost parte ditu liburuak, bizitzaren beste hainbat alderdiri eskainiak, zati bakoitzak nolabaiteko batasun tematikoa baitu bere baitan. “Saminarenak” dauzkagun hasteko : bizitzaren zentzuarekin edo zentzurik ezarekin loturiko poemak dira, denbora, heriotza, haraindia... “Maiteminarenak” datoz gero, eta hemen, amodiozko poemez gainera, bategite espiritualagoek ere badute tokia. “Suminarenak” atalean kexua ageri da, 2003an poetaren haserrea piztu duten bidegabekeriak direla-eta : Egunkariaren itxiera eta hango atxilotuei emandako tratua, Irakeko inbasioa, Itoitz herriaren urperatzea. “Amerikako koadernoa” atalak Mexikon egindako egonaldia du oinarri, eta egileak kontinente harekin betidanik izan duen lotura. “Ederminarenak”, azkenik, esperientzia estetikoaren inguruko poemak dira, hainbat arte-motari erreferentzia eginaz : musika, pintura, arkitektura, poesia...