Paskal Ipuru apez da. Hamaika urtetan etxetik joan zen, bigarren gerlaren biharramunean, ikasketak eta formakuntza egiteko. Jakin gabe hastapenean xuxen zertara zihoan, bururaino segitu du, apezturik heldu aroan, haur batek hartua zuen bidea. Duda mota anitz gainditurik, ez baita menturatu gibelera egiten. Eta ohartzen da, emeki-emeki, gero ta minkiago erituz eraman duela bizi osoa. Ikasiz, funtsean, maitatu nahi zuela eta aita izan.
Bere istoria digu kondatzen Paskalek, azken egunetan idatzi duen egunkarian.