Hamar urte kalera irten gabe igaro zituen gizon baten ahotsa da hau, katu bilakaturik iluntasunean, orrialde zuri baten aurrean paratuta, argi ahul baten pean. Hori da liburu honen abiapuntua. Isiltasun eta erabateko bakartasunean bizi behar duen pertsona baten idazteko beharra, idatzi, oraindik bizirik dagoela ohartzeko. Lehenengo pertsonan kontatua den arren, kolektibo oso baten bizipenak ekartzen ditu gogora Zapirainek, GALen garairik makurrenetatik hasi eta gaur egunera arte. Oso ondo gogoratzen naiz igande hartan bete-betea nengoela, eta arratsaldeko 17:00etan gutxi gorabehera Brigitte etorri zela. Garbi ikusi zuen zein zen nire egoera, eta hala ere ez zuen hitz bat ere esan, ez orduan eta ez hurrengo egunetan ere. Pastel bat eman zidan, eta hura jaten ari nintzen bitartean telebista piztu zuen.