Tartufo edo iruzurgilea, literatura unibertsaleko komediarik ezagun eta antzeztuenetako ez ezik, iruditeria kolektibora igaro den pertsonaia-tipoa ere bada, hipokrita erabatekoaren eredu gisa; Molièren helburu nagusia ikuslearen irria piztea da, eta horretarako trebezia osoz darabiltza ofizioko trikimailu guztiak, baina ez zuen alde batera uzten gizarte-kritika: obra honek eztabaida bizia piztu zuen garaiko Frantzian, eta debekatua ere egon zen hainbat urtez.
Beste horrenbeste esan dezakegu, irriaz eta kritikaz den bezainbatean, liburu hau osatzen duen bigarren antzerki-lanaz: Zekena edo gezurraren eskola, zuhurkeriaren erretratu bikaina, hainbat mende igaro arren ikusle naiz irakurleen algarak sortarazten jarraitzen duena.