Jonek «bizirik nago» hots egiten digu sarritan. «Hitzak behin betiko / gal ditzadan bizitzaren artisau / jaio berrien atzamarretan», «guk sototik aterako ditugu printzesa eta arlekinak / bizitza berri bat asmatzen ari garela pentsatuz», «hil arte / hil arte bizi haiz» diotso lurrak. Laburtuz : «hitz bitan : bizi naiz / hau da nire eskaintza». Esperientziak mingarriak dira : «Ihesean doaz munduren taupadak / nire otoitzean zare zulatutik. / Baina nik / mundua Bizirik da» diosku. Terenzioren «Homo sum : nihil humanum a me alienum puto» hura gogoratuz edo, dio: «deus ez zait arrotza, deus ez dago hila / bitarte santu honetan den-dena da bizia». Eta, elizetako otoitzen antzera, bukatzen du : «eta Hau Bizitza da / beste ofiziorik ez daukat».
Natura gupidagabeak setiatua, deiadar egiten digu, Sisifo bakarti baten antzo: «ihesean uhinak / ihesean eguzkia / ihesean munduaren taupadek esan dute / zuretzat bihotzaren zama / guk ez dakigu Bizitza zer den».
Adiskide bat daukagu «arantzez zauriturik masustak biltzeko» irakurleok «arratseroko bide amaigabeegian».