Hizkuntzari buruz doa, funtsean, liburu hau. Abiapuntu bezala, euskararen gainean eta, oro har, edonongo hizkuntzez zabaldu zen iritzi batekin lehiatzen da, emakumea diskriminatzen ote duten, alegia. Inolako eztabaida seriorik ekarri gabe zabaldu zen aspaldi ustea, eta, bere horretan, arau berriak gauzatzera iritsi da... hizkuntzen gramatikaltasuna aintzakotzat hartu gabe, eta beronen gainetik jarriz ordea, hizkuntzaren kaltetan. Hemen, emaro-emaro, ikuspuntu horren desbideraketa erakusten da, eta berarekin etorri zitzaizkigun berrikerien salaketa egiten da; zergatik bultzatu ziren, eta zein helburu izan zuten argitzen da bide batez. Tesia peto-peto formula daiteke: euskara, zehazki, ez da hizkuntza sexista, eta, oro har, ez dago diskriminatzen duen hizkuntzarik.
Arrazoiak dira garrantzizkoak eztabaida orotan, eta horiek bilatu dira, luze eta zabal, saiakera honetan. Errepaso historiko zehatzak oinarritzen du guztia. Puntuz puntu, honela datoz argudioak hurrenkeran jarrita. Hasteko, proposamenak egin zituztenen hitzak begiratzen dira xehetasun osoz; ondoren, gramatika landu zuten euskaltzale esanguratsuenen ekarpenak aztertzen dira; jarraian, hizkuntzalaritzaren laguntzarekin, zientzi lana baldintzatzen duten ezinbesteko adigaiak eta metodoak aintzakotzat hartuta, sostengu teorikoak argitzen dira; eta, bukatzeko, proposamen haien nondik norakoak arakatzen dira, beraien funtsezko gabeziak azpimarratuz.