Charles Baudelaire-ek (1821-1867) Pariseren poeta izan nahi du, zuen oraikotasun "erromantikoan" eta aro eta leku hortan poetaren « zorigaitzeko gogoan », laster « madarikatua » erranen denean. Rousseau zukeen gogoan une batez ukan zuenean 1857-an, Gaitzaren Lore-tarik berehala, hasia zuen bildumari Ibiltzale bakartua izenburuaren emaiteko xedea, Hitz laxoko poemak bilakatu aitzin 1861-ean, Parisko gogo ilundura 1862-an, azpi-izenburutako geldituko dena 1869-an, Baudelaire hil eta bi urte berantago Poema xipiak laxoan agertuko direnean. Poema horiek baino ezer ezta bizkitartean Rousseau-k azken zorionak hartan aurkitzen zituen naturalezari beha egoitetik urrunago. Elgarrizketa laburrenetik Edgar Poe-ren arako ipuinen neurrirano, eskaintzak iragartzen duen gaietako aldatzean, Baudelaire-ek erraiten ditu, estilo bizi eta preseski bere mundua duen aro hartako burjesiaren aldera oldetsu batean ere, gogamenak, antsiak, ederrezko ametsak, beti bertze nunbait ezin aurki baten bila.