“Arazo filosofiko bakarra da benetan larria: suizidioa”, idatzi zuen Albert Camus (1913-1960) filosofo existentzialistak Le Mythe de Sisyphe (1942) izeneko saiakeran. Kristautasunak kondenatu egiten du, bere burua hiltzen duenak Jainkoaren nahiari uko egiten diolako –haren esku baitaude gure bizitza eta heriotza–. Emile Durkheim (1857-1917) frantziarrak zioen suizidioa fenomeno soziologikoa dela (Le suicide : étude de sociologie. 1897). Legedi batzuetan delitutzat jotzen da, zigortzerik ez dagoen arren. Gaur egun, suizidio kasuen %95 inguru buru-nahasmenduekin loturik dagoela onartzen da. Bere buruaz beste egiten duen gizon kopurua emakumeena baino ia hiru bider handiagoa da eta gazteen artean goranzko joera sumatzen da. Erabakiaren atzean faktore biologiko, psikologiko eta sozialak daude. Bekatua. Errua. Beldurra. Azken tabua da suizidioa. Gaiaren konplexutasuna nabarmendu digute Argitxu Noblia mediku anestesistak, Iñaki Gonzalez larrialdi zerbitzuetako kideak eta Blas Erkizia psikiatrak, eta prebentzioaren garrantziaz ohartarazi. Baita gaiari tentuz heltzeko eskatu ere, sentsazionalismoa saihestu eta errespetuz idazteko.