Musua eternoa da.
Apenas irauten duen,
eta hortxe nago berriro
eskaka, orori ixkintxo
eginda. Zureak dira
eternoenak, kuttun,
gau eta egun, edo
lorategiko zeruan.
Zureak, noiz eta nola,
beti, hegaka edo
azpi-azpitik ezpainetara.
Esan, eta hementxe nago,
istantean, bapo-bapo
begira, noiz jasoko dudan
betikotasun hori, pott,
hain eztiz paregabea.
Zureak, eternoenak.
Eta izan dadila laster.