Emakumeen idazlanekin hasi bainaiz ez da kasualitate hutsez, izan ere, gaur aztergai dugun idazlanak, emakumeon munduan puri-purian dagoen gaia baitakargu: tratu txarrak. Nobelan haseran patio batean ahotsak entzuten hasten dira, gizonarenak, jakina, eta berehala biolentziaren tesituran jartzen gaitu narratzaileak. Nobela aurrera doala biolentzia kreskendoan doa, azkenik senarrak emazteari egundoko jipoia emanez. Horren lekuko emakumearen karrasiak, gatazka eta solairuan kontra erortzen den gorputz indargabetuaren danbakoa. Hori da nobela honek modu xumean mahai gainean jarri diguna. Izenen semantika eginez nobelan zehar Joxe Mari Apaolaza (protagonista), tratu txarren ikusle eta entzule ikaratua, Iosune, beste bizilaguna, Manolo (tratu txarren emailea), Marga (tratu txarren jasotzailea), Virginia euren arteko alaba eta honen mutilaguna, Imanol, azalduko zaizkigu. Etxeberriak tratu txarrak izen erdaldunekin lotu ditu. Eta ez hori bakarrik, tratu txarrak erdaraz mintzo dira. Izen euskaldunak eta euskara tratu txarretatik salbatu ditu. Baina bizilagunak euskaldunak dira eta ez dute deus ere egiten tratu txar horien kontra, ezin dira besteen bizitzan sartu, senarrak emazteari akabatu arteko jipoia ematen ez dion bitartean, orduan bai; Ertzaintzari deitu etabar. Bitartean lekuko ixilak dira biolentziaren bestaldeko guztiak.
Nere ustez nobela honek duen indargune nagusia gaia da. Egia esan, Aitziberrek narrazioa modu txukunean eraman du aurrera, lehen pertsona eta hirugarren pertsona oso ondo nahastu ditu, irakurlea narraziotik distantzia egokian edukiz eta interesa gero eta handiagoa piztuz.
Gema Lasarte. Berria.