Noren baitakoak gara ?
Irakurle hark berriro irakurri zuen, arretaz eta gustu handiz, liburu hura. Eta ostera ere barru-barruan itsatsita geratu zitzaion idazleak behin eta berriz -ipuin, istorio, kontakizun, deskribapen bakoitzean- errepikatzen zion lelo hura : Ez gara geure baitakoak. Eta irakurleak, liburua amaitu orduko, sententzia hura onartzera behartuta ikusten zuen bere burua, eta esaten zuen berekiko : bai, hala da, arrazoi osoa dauka. Betidanik izan da horrela, antza. Hamazazpi urte pasatu ondoren ere, berdin jarraitzen dugu, lehen bezalaxe gaude, geure baitakoak ez izaten jarraitzen dugu. Zergatik ? Eta noiz arte horrela ?
Mahai gainean utzi liburua eta irakurleak oldozteari ekiten zion, bere burua behartuz erantzunen bat aurkitzera. Eta -galdera botatzen zuen orduan- geure baitakoak ez bagara, noren baitakoak gara ? Beste hamazazpi urte behar ote ditut erantzunen bat kausitzeko ?
Berriro hartu zuen liburua mahaitik eta han eta hemen hasi zen begiratu azkarrak egiten. Hainbeste pertsonaia, hainbeste paraje eta leku urrun, hainbeste egoera berezi... Idazle hark -J.S. izenez- noranahi eta nahi bezala eramaten zuen irakurle hunkitua, eta orri batean oihan ilun eta itxietan barneratzen bazuen, hurrengoan itsaso beltzean murgiltzen zuen, oraingoan desertu galduan eta hurrengoan labirinto itogarrian. Orri honetan, eta beti idazle haren eskutik, topo egingo zuen irakurleak Teseorekin eta Telemakorekin, beste batean Herodotorekin eta Shakespearerekin, hartan Peneloperekin eta Alexandre Handiarekin, eta hurrengoan Minotaurorekin eta Gergor Samsarekin aurkituko zen ezustean, piztia izugarriagoak ez aipatzearren : tigreak, elefanteak, errinozeroak, tximinoak...