Urteak joan dira, joaten dira. Norberak daki nolako betea daramaten berekin. Norberak, bere ixilean, daki ere nolako gertakariez hunkia izan den eta zenbatetaraino oratua edo berdin hautsia. Baina, bizitzera saiatuak izanagatik, bizia doakigu. Ni ibili naizen toki guzietan, jende seriosak aurkitu ditut. Neri iduritu zitzaidan denek bizia maite zutela edo bederen ez zutela hastio. Hala agertzen zitzaizkidan beren ekintzetan, beren ametsetan, beren kexuetan, beren solasetan, beren nigarretan. Baina bizia doakigu. Eta berarekin zerbait galtzen dugu. Urruntzeak galerazten baitigu haurtxo baten musika goibela. Edo telegrama batek, batzutantan, baitakar aita baten hil berria. Biziak, ontzi zilokatu batean, berarekin daramazkigu ixuri nigarrak eta egin irriak. Jendeak, gauzak, espazioak, garaiak, gertakariak, sendimenduak, sensazioak, hotz-beroak, mugimenduak, borrokak, atsedenaldiak eta beste... ez nahiz ahantzi nabila, gabiltza. Ez dakit baina beharba hola sortzen dateke gugan poesia. Betikoz galdu ditugunak eta urrunduz joaki zaizkigunak ez nahiz ahantzi.