Denon aberria haurtzaroan dagoela esan ohi da; han gorde ohi dugu gure izate sakonenaren sekretua eta hara itzuli ohi gara behin eta berriz, bidaiaria bere sorterrira bezala. Oroipenen gordailua ireki nahi izan du Xabier Mendiguren Elizegik, oroimenetik adina irudimenetik daukan nobela labur honetan. Gauza jakina da xarmagarri zaigula denoi norbere haurtzaroa, baina horren lilura irakurleari transmititzean datza idazlearen dohaina. Mendigurenek hamar bat urte zitueneko garaiak gogoratu ditu eta herri industrial bateko auzuneko mutikoen mundua berreraiki du, bere pobrean ederra, bere arruntean fantasiaz betea. Haurtzaroaren idealizazio guztietatik urruti dabil egilea hala ere : samurrak bezain ankerrak dira umeen jolasak, goxoak bezain gupidagabeak haien misterio eta ametsak.