Ezkontza ilun baten ondoko bazkarian ezagutu nuen Carmen. Musika hasi zenean bere ondoan suertatu nintzen eta besterik gabe hasi zitzaidan historia triste hura kontatzen. Noraino zen ezkontza hura dimisio hunkigarri baten saria. Noraino izan daitekeen zuria lutozko kolore bat. Zenbatek edukiko du hemen bizi guztian benetako txinparta bat. Baten batek sentituko ote du inoiz sustraiak desegiteko premia. Nik ez nuen ja hitzik egin. Baina segituan jakin nuen heldua zela momentua. Etorria zen, begiak argi eta ilea harro, bakoitzean kolore desberdin batez. Hasieran ez zen hain gorria edo behintzat ez ilunpean.