Batasun emotiboa etorri behar duenaren obsesioaz lortzen da ipuinean. Amaierak elkarren ondozkoak izan diren irudiak izpirituan aldiberekoak egiteko bertutea izan behar du. Amaieraren presentziak ezkutatua egon behar du, baina ozentasun handiz arnaska errelatoaren zoko guztietan. Amaiera azken hitzetan ipuina leherrarazten duen irudia da, bortizki puztu ondoren. Ipuina irudi barneratu baten taupada duen larruazala da. Ipuina kriseilu baten inguruan tximeleta askok egiten duten zurrunbiloa da, denak argi berean murgilduak.