Ez da erraza Zabalaren estiloa hitz batez definitzea, bere errelatoei darien xarma berezi hori zertan datzan azaltzea. J.L. Zabalaren ipuinek itxuraz behintzat ez dute ezer esaten, ez dute tesirik, ez dute argumenturik ia-ia : begi erraldoi bat bezala mugitzen da narratzailea eta gertaerak bata bestearen atzetik kontatzen dizkigu, besterik gabe, beste inolako azalpen, balorazio edo argibiderik gabe. Eta beharbada horixe da errelato hauei magia arraro hori ematen diena, egilearen sentsibilitatekide sentierazten gaituena : gertaerak bere hutsean eta ulergaiztasun osoan ematea. Era berean, hemengo ipuinotako pertsonaiek ez dute historiarik ; ez dakigu nondik datozen ez nora doazen, eta beren ekintzen zergatia bilatu nahi eta ezinean kausi dezakegu geure burua, beren jokaerak ulergaitz egingo zaizkigu, edo, zergatik ez dakigula, gureak balira bezala sentituko ditugu. Agian nahi gabe hirugarren milenioan sartua den gizarte aniztun honen parabola egin digu Juan Luisek.