Noizbait, astoak guztiz basatiak ziren, hau da, gosea zutenean jan egiten zutela, egarria zutenean edan egiten zutela eta belarraren gainean etzaten zirela gogoak ematen zienean.
Noiz edo noiz lehoiren batek astoren bat jaten zuen, orduan beste asto guztiek ihes egiten zuten astoek bezala arrantzaka, baina biharamunean ahantzia zuten eta berriro ekiten zioten arrantza egiteari, edateari, jateari, lastereta lo egiteari...
Hitz batean, lehoia ageri zen egunetan izan ezik, oso ongi zihoan dena.