«Baudelaire-ren eragina nabarmena izaki, bera izango da, neurri handi batean, bere poesietako gaien oinarria : galdutako paradisuaren melankonia. Jatorri horren ondorioz bere poemetan katuak, sorgin eternalak, denboraren arakatzaileak, melankonia konnotatzen duten elementu sinbolikoekin elkarbizi dira : tamarindoak eta itsasoa. Eta horrek sentiarazten digu, hain zuzen, Mikel Lasaren poesia sinbolisteena dela eta baita, halaber, bere sasoikideetako humanisteena ere. Denbora bere kezka gorena bezala agertzen da.
Zalantzarik gabe, Mikel Lasaren poesia, berezia bihurtzen duena, bere belaunaldikoenekiko desberdina, bere hiztegiaren joera da, elementu orori fintasuna eta subjetibotasuna azpimarratzeko bere hizkeraren joera.
Afektibitatea mende bukaerako hiztegiaren aipamen oroitarazle batzuen gainean eraikia dago, ondoren ongi depuratuak izan direlarik. Horrexegatik ez du galtzen bere xarma. Poemen fintasuna elementu ezagunek, baina, era berean, eragileak, gorpuzten dute».