Itzuli da. Etxera dator presoa, Espainiako kartzeletan ia hemezortzi urteko zigorra osorik bete ondoren. Gurasoak besarkatzea, lagunekin topatzea, ongi-etorriko ekitaldiak... uholdeka datozkio sentipenak eta oroitzapenak lehenbiziko egun horietan, eta presoak ere sentimenduz gainezka dauka bere barrena, elkarren kontra talkaka borrokan : poza eta amorrua, samurtasuna eta zakarkeria, bizinahia eta nekea, porrota eta biziraupena... Euskal Herriko egoeraz nekez idatz zitekeen hau bezain nobela dibertigarria eta aldi berean tristea. Ausardiaz eutsi dio Mendigurenek erronkari, gaia berez eskuak erretzeko modukoa den arren. Emaitza, berriz, irakurtzen hasiz gero utzi ezingo duzun eleberria, orriz orri irribarrez edukiko zaituena baina umore horren azpitik samintasunezko kutsu bat ere itsasten ahal dizuna bihotzaren zolan. Liburu irakurterraza eta era berean irakurleari zer pentsatua eman nahi diona izateak kontraesana dirudi, baina gure errealitatea dago, berez, kontraesanez betea.