«Ukatu egiten du eskaintzen zion benda beltza, buruaren zirkin apal batez, eta begirada bere adorearentzat nagi lukeen lekukoaren bila galtzen zaio, alferrik. Aurrean, fusilek osatzen duten lerroa hertsi egin da, hiltzaile bakoitzak besteen artean ezkutatu nahi balu bezala. Masailak kulaten kontra estutu dituztenean jada, begientzako euskarri bila ahalegintzen da, ikararen zorabioaren ihesi, «Apunten» oihu ozena entzuten du. Hostoen firfirak burua itzularazten dio, ordea, eta zeru urdina dakusa» (...).
Atzera begiak jaisten ditu, eremu zabalera, adiskide baten aurpegia espero bailuen. Egoera hartan lagunduko liokeen begirada. Aurpegi ilunak besterik ez, ordea ; berriro inoiz ikusiko ez dituen objetutak —jadanik ahaztu zaizkio izenak— ; berriro loratzen inoiz ikusiko ez dituen arbolak...
Franco hil zenean hogeita hamar urte inguruan zebilen belaunaldiaren heziketa sentimental eta dramatikoa da eleberri hau.
Eleberri handia, inondik ere. Eleberri aparta.